MANTELZORG

 

 

MANTELZORG: EEN ONMISBARE SCHAKEL...

 


wat is mantelzorg?
Mantelzorg is een volkomen vrijwillige, gratis  en niet-professionele hulpverlening, die meestal gebaseerd is op een reeds bestaande relationele betrokkenheid met de zorgbehoevende (chronisch zieke of gehandicapte partner, ouder, kind,...). Deze relationele band hoeft echter geen familiale verwantschap in te houden, maar kan evenzeer een buur, vriend of welke persoon dan ook betreffen, die persoonlijk nauw betrokken is.

Mantelzorg betreft een persoonlijk engagement ten dienste van een persoon, die omwille van allerlei redenen chronisch zorgbehoevend is geworden. Dat kan zijn omwille van een accidenteel gebeuren, ziekte, verslaving, ouderdom,...

De mantelzorgtaken die de verzorg(st)er op zich neemt, zullen meestal rechtstreeks verband houden met de belangrijkste noden van de behoevende. Die kunnen variëren van praktische dienstverleningen zoals bijvoorbeeld administratieve bijstand, vervoer, huishouding, verpleging of  boodschappen doen. Maar ook van een meer gevoelsmatige aard zoals aandacht, begrip of emotionele omhulling, die de zorgbehoevende een groter persoonlijk houvast en gevoel van geborgenheid geven.

onmisbare schakels
Ondanks de cruciale belangrijkheid van een mentaal welbehagen en de daarbij ontegensprekelijke  correlatie met somatische klachten, is onze hedendaagse zorgverlening jammerlijk nog steeds hoofdzakelijk georiënteerd op een loutere somatische benadering. (zie ook of klik hier voor artikel Luc Van de Ven, gerontopsycholoog)

Daardoor zijn mantelzorgers onmisbare schakels in het sociale vangnet van de betrokkene. De afhankelijkheidssituatie beperkt de zorgbehoevende immers in zijn mogelijkheden om zelf invulling geven aan zowel praktische als belangrijke psychische noden, hetgeen kan leiden tot een nog groter afhankelijkheidsgevoel, frustratie, moedeloosheid, isolement en tenslotte apathie, een gebrek aan levensvreugde en depressie.

belasting
Door het regelwerk dat bij deze zorgtaken komt kijken, hebben veel mantelzorgers steeds minder tijd voor hun eigen agenda. Bovendien kost het geven van mantelzorg veel energie en kan de emotionele druk soms hoog zijn. Dit vergroot de kans op overbelasting en stressituaties, waardoor mantelzorgers soms zelf ziek worden of in problemen raken bij het combineren van mantelzorgtaken en werk. (zie ook: Mantelzorger, denk ook aan jezelf!)

motivatie
Een juiste motivatie, die niet gekiemd is vanuit een gevoel van medelijden, verplichting of schuldgevoel, dan wel een spontane betrokkenheid en hartelijkheid jegens de betrokkene, kan deze taak enkel gunstig beïnvloeden. Tevens zal ook een realistisch beeld op - en afbakening van - de eigen mogelijkheden onontbeerlijk zijn, evenals een overleg met alle betrokkenen in eigen omgeving of gezin.

schematisch
figuur 1
Deze schematische voorstelling  illustreert gradueel de nabijheid van  vooral een individuele, gevoelsmatige en meer intieme betrokkenheid en omhulling van de zorgbehoevende, via mantelzorg en persoonlijke sociale contacten.

figuur 2
Het ontbreken van deze belangrijke mantelzorgfuncties kunnen voor de afhankelijke zorgbehoevende aanleiding vormen tot een psychisch vacuüm.
Een escalerend (psychisch) onbehagen door isolement, vereenzaming en gebrekkige eigenwaarde zullen hierbij vaak bijdragen tot een gebrek aan zingeving, levensmoeheid, depressie of andere psychische disfunctie, met ook lichamelijke klachten. Helaas wordt daarbij de oorzakelijkheid door de somatisch georiënteerde zorgverlening dikwijls niet correct geduid of gepaste aandacht toebedeeld.

Men hoeft overigens geen zorgafhankelijke oudere te zijn om in dergelijke situatie terecht te komen, maar het zal begrijpelijk zijn dat deze leeftijdsgroep wel bijzonder kwetsbaar is...

links

 


deodata.be als indicatief
Deodata werd als kloosternaam aan Antonia Nouwens toebedeeld in 1927, toen ze op 20-jarige leeftijd intrad bij de kloosterorde van Cenakel te Tilburg. Gedurende de daarop volgende 52 jaren zou ze als zuster Deodata aangesproken worden. In 1981, op haar 74ste levensjaar, trad Antonia na  52 jaar uit het kloosterleven en een eerder toevallig ontstane vriendschap in 1985, groeide uit tot een hechte band, waaraan de jarenlange en huidige mantelzorg van de auteurs van ouderenhart.be, ten grondslag ligt.
Antonia's eeuwfeest op 13/11/2007 vormde een rechtstreekse aanleiding om herinneringen aan dit feestelijk gebeuren en haar levensloop in beeld te brengen, via haar website
www.deodata.be. Later werd deze site uitgebreid met 'Tonia Vandaag', waar allerlei weetjes en belevenissen uit het dagelijkse leven van Antonia en haar omgeving beschreven worden.

Gezien de rapportage van zowel minder belangrijke als meer ingrijpende ervaringen uit het leven van deze  hoogebejaarde rusthuisbewoonster kunnen we, indien nuttig, gebruik van deodata.be als indicatieve verwijzing of voorbeeld. Mocht u nog geen bezoek gebracht hebben aan deodata.be, dan bent u alvast van harte welkom!

 

terug naar boven
 

ERKENNING VOOR MANTELZORGERS IN AANTOCHT?

 


Groen! wil statuut voor mantelzorgers

bron: Knack.be -  29 juni 2011 - foto: Lieven Van Assche

Als iedereen langer moet werken, wie zal dan nog de zorg kunnen opnemen voor een hulpbehoevend familielid, vraagt Groen!-parlementslid Mieke Vogels zich af.

Mantelzorgers zijn doorgaans mensen tussen de 55 en de 65 jaar die vervroegd met pensioen zijn kunnen gaan en die bijspringen in de opvang van kleinkinderen of hulpbehoevende familieleden. Met hoeveel ze precies zijn en hoeveel uren zorg ze verlenen, is niet bekend. En net dat is een probleem, vindt federaal parlementslid Mieke Vogels (Groen!). Het federaal planbureau rekent nu uit hoeveel onze pensioenen zullen kosten en hoelang we daarvoor zullen moeten werken. Maar het planbureau zou ook de mantelzorg mee in rekening moeten brengen, vindt Vogels.

Wat is het probleem precies?
Mieke Vogels: We zitten nu al met wachtlijsten in de kinderopvang, in de gehandicaptenzorg en in de bejaardenzorg. Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) zei onlangs nog dat er elke maand drie rusthuizen bij zullen moeten komen om aan de vraag te voldoen. Als de mantelzorgers binnenkort allemaal langer moeten werken, dan dreigt die informele zorg weg te vallen en neemt de druk op de professionele zorg nog toe. Het debat over de verhoging van de pensioenen wordt nu te eenzijdig gevoerd. We moeten oppassen dat we geen nieuwe problemen creëren door andere op te lossen. Wat wij vragen is dat er naast de verlenging van de pensioenleeftijd ook een statuut komt voor mantelzorgers. Anders dreigt de informele zorg weg te vallen.

Er bestaat toch al een systeem van zorgverloven?
Vogels: Zorgverlof is beperkt tot een periode van twaalf maanden en geeft de persoon in kwestie een vergoeding. Wij vragen geen vergoeding, maar wel de mogelijkheid om enkele jaren zorg op te nemen met behoud van alle rechten voor de sociale zekerheid.

Wat houdt het statuut precies in?
Vogels: De federale sociale zekerheid werkt met criteria voor zorgbehoevenden. Wat wij willen, is dat als je aan die criteria voldoet, je het recht krijgt om een voltijdse of twee halftijdse mantelzorgers aan te stellen. De mantelzorgers moeten aangesloten zijn bij een erkende vereniging en behouden al hun rechten voor de sociale zekerheid. Dat wil zeggen dat de jaren mantelzorg meetellen als werkende jaren voor de berekening van het pensioen. Wie ontslag heeft moeten nemen of deeltijds gaat werken, behoudt alle rechten bij de RVA. Nu wordt de sociale én economische rol van de mantelzorg volledig onderschat. Daar willen we met dit voorstel verandering in brengen. (Cathy Galle)

 

Deze ijverige 50-plusser is de insinuaties beu
bron: De Morgen - 22/06/2010

Mieke Vogels beantwoordt aanval op het tijdskrediet van het VBO. Mieke Vogels is Vlaams Parlementslid (Groen!), voormalig minister van Welzijn en vijftigplusser. Het merendeel van de vijftigplussers die minder gaan werken, ziet het tijdskrediet als een aanloop naar brugpensioen op 58 en dat kan niet, stelde VBO-topman Pieter Timmermans. Vogels is de insinuaties grondig beu.

Mieke Vogels beantwoordt aanval op het tijdskrediet van het VBO
Als vijftigplusser ben ik het beu om steeds weer te horen dat mijn generatie, die van de babyboomers, lui en werkonwillig is. De ouderen liggen veel te snel op hun luie krent en laten de jongeren opdraaien voor hun pensioenen. Profiteurs zijn we nog net niet maar het wordt wel duidelijk geïnsinueerd. Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) bij monde van Pieter Timmermans, speelt de oude truc 'verdeel en heers' en tracht zo de generaties tegen elkaar op te zetten.

Dat is niet alleen een verderfelijke redenering, ze is bovendien onjuist. Oudere en jongere werknemers hebben dezelfde belangen. Iedereen wil naast het werk ook tijd over hebben om door te brengen met vrienden en familie en te zorgen voor de kinderen of de zieke ouders. Iedere werknemer vindt het belangrijk dat ook dat de mens achter de werknemer erkend wordt. Die mens heeft heel wat meer bekommernissen dan enkel topprestaties voor het bedrijf of de onderneming te leveren.

Het leven van mensen verandert voortdurend, en gelukkig maar. Mensen moeten ervoor kunnen kiezen om het werk even op een lager pitje te zetten en een tijdlang voorrang te geven aan opvoeden, zorg of bijscholing. Daarvoor werd het tijdskrediet ingevoerd. Tijdens paars-groen werd er zelfs extra ingezet om de federale tijdskredieten aantrekkelijker te maken door een Vlaamse aanmoedigingspremie. Dit is een mooi voorbeeld van de toepassing van de Maddensdoctrine, maximaal gebruik maken van de eigen bevoegdheden om aan meer werknemers de mogelijkheid te geven hun loopbaan op eigen maat uit te bouwen.

Daarenboven is het tijdskrediet ook essentieel in het debat over langer werken. Heel wat vijftigplussers willen graag langer aan de slag blijven maar kunnen het tempo niet aan. Kiezen voor tijdskrediet of brugpensioen is vaak een gedwongen keuze omdat de werkdruk onhoudbaar is geworden of omdat onze arbeidsmarkt te weinig flexibel is. Denk maar aan de verpleegster die al dertig jaar lang elke dag zieke patiënten verzorgt. Of bouwvakkers die dagelijks kilo's en kilo's zand en stenen moeten verslepen. Een andere, minder belastende job of een aangepaste eindeloopbaanregeling kan veel vijftigplussers wel op de arbeidsmarkt houden. In het Wittewoede-akkoord dat ik als Welzijnsminister in 2000 met de zorgsector afsloot, kregen vijftigplussers extra verlofdagen. Door het iets lagere werkritme konden ook deze mensen toch aan de slag blijven.

Het VBO danst bij zijn aanval op het tijdskrediet op twee benen. Enkele maanden geleden maande het VBO werknemers van bedrijven in moeilijkheden aan een dag per week minder te gaan te werken en ondertussen hun tijdskredieten op te nemen. Brugpensioen of tijdskrediet, het mag blijkbaar alleen als het de werkgever uitkomt.

Pieter Timmermans gaat trouwens zeer ver in zijn betoog om met de vijftigplussers de vloer aan te vegen en de generaties tegen elkaar uit te spelen. Hij stelt dat het tijdskrediet voorbehouden moet worden voor ouders met jonge kinderen. Zijn stelling is dubbel fout. Voor jonge ouders werd het ouderschapsverlof ingevoerd. En vijftigplussers doen heel wat meer dan luieren.

Vijftigplussers behoren tot de sandwichgeneratie en combineren zorg voor hun hoogbejaarde ouders vaak met (deeltijdse) opvang voor hun kleinkinderen. Welk volume aan zorg en opvang ze opnemen, is helaas nooit berekend. Het is wel duidelijk dat zonder de inzet van deze vijftigplussers de wachtlijsten in de kinderopvang nog langer zullen worden. Zonder hun hulp zullen onze ouderen nog sneller naar de veel duurdere ouderenvoorziening moeten verkassen. Meer en langer werken zonder rekening te houden met het leven van de mens achter de werknemers zou onze samenleving wel eens duur te staan kunnen komen. Minder mensen zullen dan zelf voor opvang of mantelzorg kunnen zorgen. De overheid zal nog meer middelen moeten investeren in professionele zorg.

Vandaag zijn er ellenlange wachtlijsten in de zorg. Er is onvoldoende geschoold personeel om de zorg te verstrekken. Niet het debat over het al dan niet beperken van de tijdskredieten moet centraal staan, wel de vraag of de grenzen aan het doorschuiven van zorg en hulpverlening van het familiale en buurtnetwerk naar de professionele zorg- en hulpverlening niet bereikt zijn.

Het debat over tijdskrediet gaat niet alleen over hoe we met zijn allen langer aan de slag kunnen blijven, het gaat ook over welke samenleving we willen: een samenleving waar enkel betaalde arbeid gewaardeerd wordt of een samenleving die ook mantelzorg, vrijwilligerswerk en sociale verbondenheid beloont? Ik ken alvast heel veel vijftigplussers die hun (deeltijds) werk of tijdskrediet combineren met die extra zorgtaken. Vijftigplussers die zo op hun manier investeren in de solidariteit tussen de generaties.

 

terug naar boven

 

 

 

deodata.be  -  juridisch

free hit 
counters