Van: Marika OdV
Aan: contact@ouderenhart.be
Verzonden: Sunday, June 01, 2013 21:49
Onderwerp: Mooiste rusthuis gezien

Mooiste rusthuis in de omtrek gezien...

Ze had lichtbruine schoenen aan met aparte, schuine hakken, die een klikkend geluid maakten op de tegelvloer van de entree van het rusthuis, waar het o zo gezellig zou zijn voor mijn doodzieke vader, die nu met eigen ogen kon zien hoe geweldig hij het daar zou hebben. Tranen rolden uit zijn gelaserde ogen. Misschien dat hij daardoor niet zag hoe gezellig het daar was. De extra luxueuze voorzieningen,  de mooie kamers met uitzicht, het restaurantje en als klap op de vuurpijl de verzameling kunst die hier en daar te bewonderen was en die een aardige indruk gaf van de smaak van degene die al dit moois geselecteerd had en die blijkbaar een voorkeur had voor moderne pornografische afbeeldingen. Uiteindelijk was dit het summum van wat een terminale patiënt voorgeschoteld kon krijgen. Want van te voren waren diverse verzorgingstehuizen door haar bekeken en was dit het uiteindelijk geworden, nadat ze ook zorgzaam een dubieuze tweede chemo had geregeld die mijn vader tenslotte ook nog de controle deed verliezen over zijn sluitspier. Voortvarend liep ze voorop: klik, klak, klik, klak..., enthousiast ook nog wat telefoontjes beantwoordend: “Is goed! Doeeeeeeeeeeei!!
Raar dat zulke beelden je bij blijven en dat die een onderdeel blijven van een drama dat zich toch wel weer een poos terug afspeelde en die nog steeds een woede in me wakker schudden. En, als ik er even bij stilsta, buitenproportionele afmetingen zouden kunnen aannemen. Met dingen smijten en die tegen een muur laten exploderen, ordinair en uitzinnig schelden en tieren... Maar helaas, ik deed het niet en volgde de klakkende schoentjes, mijn vader voortduwend. Klik, klak, klik, klak en alweer: “Is goeeed! Doeiiiiiiiiiiii!” Tranen, verdriet bitter als gal. Tranen op zijn krachteloos geworden, dooraderde handen, die zo veel werk verzet hadden. Mijn handen. Een moederloos kind, verdwaald in een onbarmhartige wereld.

Uiteindelijk is mijn vader in zijn eigen huis overleden, niet in zijn eigen bed, want dat ging niet meer, omdat hij zo vaak verschoond moest worden. Maar nog voor zijn genadige dood had hij wel het mooiste verzorgingstehuis van de regio gezien.

En wat een ontzettend uilskuiken ben ik geweest dat ik niet ter plekke die aparte schoenen van haar voeten heb getrokken en die in de rustieke vijver voor de entree heb gepleurd; het mobieltje al in de hal onder mijn voeten heb verpletterd; mijn vader naar buiten heb gereden en zijn tranen gedroogd; een zachte dood heb geregeld zoals hij aanvankelijk wenste... Mijn godvergeten volgzaamheid en de wens om door iedere domme trut aardig gevonden te worden, zal waarschijnlijk mede debet geweest zijn aan het feit dat ik als een sulletje achter haar aanliep en het hele treurige gebouw heb moeten bezichtigen. De mooie, oker geverfde kamers heb gezien, met het weidse uitzicht op een partijtje bomen.

Mijn verontschuldiging is dat ik op het laatste moment door mijn moeder gebeld was of ik alsjeblieft mee wilde gaan, want pa durfde niet te zeggen dat hij niet wilde. En dus, nog met een brakke kop en zonder ontbijt  in de auto gesprongen was om… Ja, om wat?

Om te zien hoe verwoestend domheid kan zijn, vooral als de domme doos herself ook nog eens ontzettend ijverig is. Want ook andere tehuizen heb ik bekeken zoals dat in de stad, waar vooral in het nog niet gerenoveerde gedeelte de latex aan het bladderen was geslagen van alle tranen die hier geschreid waren. Waar voor domme mensen onhoorbare zuchten vibreerden tegen de beslagen ramen. Waar  de verdieping was getekend door een rampspoed en uitzichtloosheid; waar een begraafplaats nog een puntje aan kan zuigen. Figuurlijk gesproken dan. 'Geloof is een vogel, die zingt terwijl het nog nacht is', was een ingelijste spreuk in een van de gangen, die mijn indrukken naadloos weerspiegelden. Helaas had ik niet zo ontzettend veel geloof meer...

Marika

From: Tine Van Muylder
To:  contact@ouderenhart.be
Sent: Sunday, February 03, 2013 2:45 PM
Subject: Bedenkingen


Beste

Sinds mijn moeder (77) naar een dagcentrum gaat valt mij één ding geweldig op, namelijk dat mensen en instanties die met ouderen werken zich zo weinig verdiepen in de leefwereld van die ouderen.

Eén voorbeeld?  De mensen die nu in de ouderenzorg terecht komen waren jong in de jaren vijftig.
Zij zijn opgegroeid met rock-’n-roll, Elvis Presley, Fats Domino, Bill Haley, Nat King Cole, Frank Sinatra en ga zo maar door. Toch blijft men er blijkbaar maar van uit gaan dat deze ouderen alleen van Vlaamse schlagers houden.
Idem voor de spelletjes die gespeeld worden. Mag het a.u.b. iets meer zijn dan pimpampet, kaarten e.d.? Alsof elke oudere per definitie zou zijn teruggekeerd naar een kinderstadium en alsof iedereen dat graag doet.

Het valt mij ook op dat ik, maar ook mijn vrienden als vijftigers, uit pure interesse kijken naar boeiende documentaires over ouder worden (bv. 'Don't grow old'' van de BBC en 'Krasse Knarren' van de Nederlandse omroep MAX en gebaseerd op een experiment uit Don't grow old').
Of een boeiende reportage lezen in Humo over het eerste dementiedorp in Nederland.

Maar dat de mensen die dat vanuit hun job zouden MOETEN zien/lezen, nl. zij die daar iets mee zouden kunnen doen daar zelfs nog nooit van gehoord hebben, vind ik onbegrijpelijk.
Hoe kun je nu goed voor ouderen zorgen als je geen voeling met hen hebt of nieuwe inzichten tot je neemt?

Zo zouden beide documentaires (die overigens online te bekijken zijn) verplichte kost moeten zijn voor al diegenen die werkzaam zijn in de ouderenzorg.

Mvg,
Tine Van Muylder

From: Erik V.
To: contact@ouderenhart.be
Sent: Monday, April 19, 2010 6:43 PM
Subject: proficiat met jullie site!


Beste,

Toevallig ontdekte ik vandaag jullie website ‘ouderenhart.be’, en ik moet zeggen: ik ben werkelijk erg ontroerd en onder de indruk van jullie schitterende én broodnodige initiatief.

Mag ik me even kort voorstellen? Ik ben Erik V., 43 jaar en woon in Gent. Ik ben me momenteel volop professioneel aan het omscholen. Sinds oktober van vorig jaar studeer ik ‘seniorenconsulent’ aan het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen in Schaarbeek (http://www.hig.be). Wellicht hebben jullie al gehoord van deze opleiding? Ze omvat vier modules: gerontologie/ouderenbeleid/animatie en vormingswerk/psychosociale zorg.

Vanuit mijn grote bekommernis en waardering voor en affiniteit met ouderen is het mijn grote ambitie om te werken volgens de principes en de waarden die jullie schetsen op de site. Het liefst zou ik ouderen begeleiden bij hun existentiële/spirituele zoektocht, hen helpen om hun sociaal netwerk te versterken, en bijdragen tot positievere en constructiever visies op ouder worden. Levens(traject)- en levenseindebegeleiding dus. Ik wil ook graag nieuwe visies helpen ontwikkelen op animatie en intergenerationele solidariteit, en helpen strijden tegen de nog altijd sterk aanwezige betutteling en misbehandeling. Ik vertrek daarbij vanuit een holistisch perspectief en vanuit het concept ‘zelfbeschikking in verbondenheid’).

Mijn ‘roeping’ is vooral gegroeid vanuit enkele specifieke vormingen die ik heb gevolgd (onder meer bij Marie-Christine Adriaensen (vzw Zorgsaam), en vanuit mijn vrijwilligerswerk met en voor ouderen (huisbezoeken), en bij de vzw VONKEL, een info- en inloophuis voor alles wat te maken heeft met leven, levenseinde en rouw (http://www.vonkeleenluisterendhuis.be).

Mijn opleiding loopt normaal gezien eind juni 2011 af, maar dat belet me uiteraard niet om nu al zinvolle contacten te leggen en ideeën uit te wisselen.

Ik zou het dan ook bijzonder boeiend vinden om met jullie eens een gesprek te hebben en van gedachten te wisselen. Hoeft niet meteen uiteraard.

Ik zal zeker ook niet nalaten om jullie website door te geven aan de opleidingsverantwoordelijken. Mag ik ten slotte gewoon even vragen of jullie al van deze opleiding gehoord hebben? Ze heeft nog altijd wat te weinig naambekendheid, vandaar…

Alvast bedankt voor jullie aandacht en hopelijk tot verder nieuws.

Met vriendelijke groeten,


Erik V.
Gent

From: XL-print.be
To: contact@ouderenhart.be
Sent: Tuesday, September 29, 2009 7:04 PM

Ben per toeval met surfen op deze site terecht gekomen. Met interesse en groeiende verontwaardiging las ik enkele berichten. Goed gefundeerd en vooral zinnige inhoudelijke teksten. Ik ben blij te zien dat er nog mensen zijn die voor de goede zaak tegen de stroom in durven gaan en voor iets positief willen vechten. Ik wens jullie veel succes! Al lijkt het David tegen Goliath, de aanhouder wint!

Met vriendelijke groet,

Edwin Vandervelden
Houthalen

From: Dany Elen
To: contact@ouderenhart.be
Sent: Sunday, January 04, 2009 8:49 PM
Subject: Paulina Knaepen
 

Paulina Knaepen was mijn geliefde moeder... Ze was een zeer pronte vrouw en net 84 jaar geworden toen ze op 23 februari 2004 werd opgenomen in het Sint-Jozef Ziekenhuis te Sint-Truiden. Zoals elk mens had ook zij een leven met de nodige ups en downs achter de rug. Ze stond nog behoorlijk sterk in haar schoenen, maar vochtophopingen in haar voeten leidden soms tot open wonden.

Bijna twee weken verbleef moeder in het ziekenhuis, alvorens ze haar ziekenhuisbed moest inruilen voor het eeuwige leven. Nooit had ze kunnen vermoeden dat dit bed, inclusief attributen, mede verantwoordelijk zou zijn voor haar dood...

Vele hospitalen en zorginstellingen kampen reeds jaren met een zwaar personeelstekort en dat kunnen patiënten aan den lijve ondervinden. Een bejaarde dame die naar het toilet dient geholpen, krijgt vaak het gevoel dat zulke klussen er teveel aan zijn. Welk fier wezen zal zich niet ongemakkelijk voelen wanneer hij of zij hierbij om hulp moet vragen, laat staan indien hij merkt dat het ook nog eens voor de zorgverlener een probleem vormt.

Mijn moeder was ondanks haar leeftijd en gezondheid nog een zeer zelfbewuste vrouw en verstandelijk nog zeer alert. Tijdens de nacht van 2 op 3 maart besloot ze om in haar eentje de weg naar de badkamer af te leggen, maar kwam daarbij ten val. Ze zou daarbij de hulp door verpleegkundigen zich nog lang herinnerd hebben, ware het niet dat haar einde naderde.
Nog diezelfde nacht werd ze vastgebonden in haar bed, een techniek die steeds meer wordt gehanteerd om ‘oudjes in te tomen’ en die steeds vaker kritiek oogst.

Wanneer we als bezorgde familieleden moeder de volgende dag een bezoek brachten, werden we meteen meegezogen in haar traumatische ervaring van de nacht voordien, waarbij moeder werkelijk smeekte om nooit meer vastgebonden te worden.
Haar gesmeek was zelfs zo indringend, dat wij als nauwste familieleden aanboden om bij moeder te overnachten. Zo zou ze niet alleen zijn en dus niet overgeleverd aan verpleegkundigen, in wie ze haar vertrouwen had verloren.
Wegens het niet beschikbaar zijn van een eenpersoonskamer, bleek dit initiatief helaas onmogelijk en onze teleurstelling daarover kon enkel maar groeien, naarmate de tijd haar plan uitvoerde. Afgezien van moeders angst voor fixatie leek het deze dame nochtans bijzonder goed te gaan. Ze  vertelde dat ze zich beter voelde en lachte nog met grapjes.
Maar verontrust en op moeders indringend en significant verzoek, verzochten wij  de verpleging uitdrukkelijk om enige fixatie achterwege te laten.

Slechts luttele uren later sloeg het noodlot toe.
Rond drie uur in de nacht van 3 naar 4 maart werden haar kinderen wakker gebeld met het trieste nieuws van hun mama’s overlijden. Met z’n allen gingen we naar het ziekenhuis, om nog even bij haar warme lichaam te kunnen zijn.
Ons nog steeds bewust van moeders dringende vraag om niet gefixeerd te worden, informeerden we naar een eventueel gebruik van fixatieriemen, hetgeen ten stelligste ontkend werd.
Toch bemerkte ik op moeders nachtkastje het slotje van een fixatieriem...  En ook tekende er zich duidelijk sporen van bondage en rode striemen af, ter hoogte van haar borststreek. Verbijsterd door deze vaststellingen en gezien de positief evoluerende gezondheidstoestand van moeder, bleef de optie ‘overlijden door stress’ door mijn hoofd spoken.
Slapeloosheid blijkt in onze familie een haast erfelijke kwaal te zijn, waarbij even de benen strekken om daarna wat rust te zoeken in de zetel, een doelmatige oplossing te vormen.
Een gegeven dat blijkbaar niet op enig begrip van de verpleegkundigen kon rekenen. Opstaan associeerden zij enkel met een potentieel gevaar en een kluistering aan bed kan daarbij voor hen de enige adequate oplossing zijn.
De angst en trauma’s voor deze mensonwaardige behandeling tijdens de vorige nacht, zijn moeder  mogelijk fataal geworden. Vermoedelijk heeft ze zich op een of andere manier trachten los te wrikken, met een mogelijke verstikking of hartaanval tot gevolg.

Wij dienden dan ook klacht in bij de ombudsdienst van het ziekenhuis.
Samen met de enige verpleegkundige die tijdens de nacht van moeders overlijden dienst had, vond er een onderhoud plaats, waarbij men ons duidelijke en overtuigende antwoorden schuldig bleef.
Het gevonden fixatieslotje op het nachtkastje werd afgeschilderd als een louter preventieve voorziening. En de striemen, hoewel deze zich aftekenden over de ganse breedte van haar lichaam,  zouden enkel sporen van reanimatie zijn...

Een concrete doodsoorzaak van moeder is er nooit gegeven en zal altijd als een kwellend vraagteken blijven bestaan. Fixatie van bejaarde mensen is een vorm van fysiek en mentaal geweld en eist dringend aanvaardbare en meer menswaardige alternatieven.

Dany Elen,
jongste zoon van Paulina
 

Tungelroy, 5 november 2008

Hildegard en Herman,
 

Samen met de felicitaties voor tante Tonnie haar 101ste verjaardag wil ik jullie een roos schenken voor jullie geweldige inzet om onze tante te plezieren.
Onlangs werd mij gezegd dat tante dement was, maar toen ik met ze sprak heb ik daar niets van gemerkt. Soms iets vergeten of er langs praten overkomt mij ook wel eens! Wat wil je dan met 101?

Jullie geweldige inzet is onvoorstelbaar. De mooie dagen en de voor tante nieuwe dingen... (zoals achter op de brommer, het kermisbezoek,...), het is toch geweldig dat ze dat mag ervaren als ze daar plezier in vindt. Ik heb zoveel ouderen gezien in tehuizen, die ze pillen laten slikken om ze stil te houden. En met een vol gepoepte pamper de hele dag, zonder verschoning. Of vastgebonden! (Onlangs hoorde ik op tv dat er bejaarden waren overleden nadat ze waren vastgebonden).
Over hun hoofden wordt heen en weer gekletst over vakantie, kinderen en diverse dingen. Waarom geen gesprek met diegene die ze verzorgen? Gaat het om hulp verlenen of alleen om het salaris?
Ik weet het: verzorgers moeten ook kunnen loslaten, maar de oudere mensen zijn wel degenen die de sociale voorzieningen hebben opgebouwd. Na vaak een zwaar leven zitten ze nu in een tehuis. Soms kan dat niet anders, maar het kan wel met meer begrip en respect.
En besef dat je er straks misschien zelf komt te zitten!

Ik ken een fantastische arts die zich liet fixeren in een rolstoel om te begrijpen tegen welk onbegrip en onmacht je opbotst, als je hulpbehoevend bent.
Ook als je als patiënt een half jaar in je bed moet liggen in een ziekenhuis, zie je dingen waar je haren rechtovereind van gaan staan en je merkt ook de verschillen met verzorgers die wèl met hun hart en ziel mensen verplegen, een luisterend oor hebben, en hun beroep waardig zijn.

'Er is moed voor nodig om een mens te durven zijn!', schreef ik naar een arts die zich buitengewoon inzette voor kankerpatiëntjes. Hij is onlangs overleden. Ik schreef het ook naar jullie wijlen koning Boudewijn, omdat hij bij de abortuswet trouw dierf te blijven aan zichzelf en niet persoonlijk ondertekende!

Er is moed voor nodig om een mens te durven zijn en jullie bewijzen dat steeds weer. Hoewel er niet eens een familiale band is, zorgt jullie belangeloze inzet  er telkens opnieuw voor om met nieuwe dingen en belevenissen er weer een feest voor tante Tonnie van te maken. Geweldig is dat!
Ik weet dat er door derden vaak geroddeld, gekletst en geoordeeld wordt, maar ik weet zeker dat niemand het jullie nadoet! Zonder jullie inzet zat tante misschien al lang als een kastplantje in een rolstoel te suffen of zou ze er niet meer zijn. Nu is ze nog een spring-in-’t-veld van 101 jaar, die nog van zoveel geniet!
Er moet moed voor nodig zijn om mens te durven zijn en jullie bewijzen dat het kan!

Hildegard en Herman, bedankt!

Riet van Meer - van Roy
(dochter van Tonia's zus Drieka, een nicht die de ontberingen des levens kent...)