Luc Bijnens is al 30 jaar directeur van het wit-gele kruis Limburg:

"Kuitenbijters, dat hebben we nodig"

"Een grijze muis, een verpleegster waar we nooit last mee hebben
 of nooit iets van horen, daar zijn we niets mee"
bron: HBVL - 9/05/2011

GENK - "Een grijze muis, een verpleegster waar we nooit last mee hebben, waar we nooit iets van horen, daar zijn we niets mee. We hebben verpleegkundigen nodig die hun tanden erin zetten. Ze mogen eens moeilijk doen. Om het leven van de patiënt  weer zo goed mogelijk mogelijk op de rails te krijgen is dat nodig."

"We hebben de troeven in handen. We moeten dat alleen zo goed mogelijk organiseren." Dat laatste is dan weer de verantwoordelijkheid van Luc Bijnens (59). Vanuit Genk leidt deze socioloog met Beringse roots het wit-gele kruis Limburg, met 1.347 personeelsleden. Al 30 jaar en met een grote gedrevenheid, zo blijkt.

Luc Bijnens vindt dat thuisverpleegkundigen een bevoorrechte rol hebben in de gezondheidszorg. "Die verantwoordelijkheid voor een totaalzorg moet je ernstig nemen. Zoals opkomen voor je patiënt. Tot bij de vrederechter toe als het moet en wat soms ook gebeurt. We hebben daarvoor onze huisterminologie: kuitenbijters, die moeten we hebben. De ziekenhuisopname wordt altijd maar korter. Daardoor nemen de chronische zorgen toe. Voor de specialist is de zaak misschien wel opgelost als de tumor niet meer groeit, maar daarmee is de patiënt nog niet tevreden. En daar ligt ons terrein. Om onder kwantitatieve druk toch kwaliteit te blijven leveren. "Wees al blij dat we komen, dat mag het nooit zijn."

terug naar boven

SCHATTEN VAN VERPLEEGSTERS: ERE WIE ERE TOEKOMT...

Contacten met belangeloos vriendelijke en hartelijke mensen, zijn altijd aangenaam! En als mensen met dergelijke eigenschappen in je nabije leefomgeving vertoeven, zorgen ze gewoon voor meer vreugde en behaaglijkheid in het leven.

En dat geldt, meer dan waar ook,  in een rust- of verzorgingstehuis, waar een toch wel geïsoleerde en kwetsbare bejaardendoelgroep, dag  in dag uit omgeven en afhankelijk is van verpleegkundigen en andere zorgverstrekkers.

Je kan ze alvast met één oogopslag herkennen of, luisterend naar hun intonatie, zelfs met gesloten ogen. Ze geven een prettig gevoel, zijn ontvankelijk, benaderen je met het nodige respect en op een ongedwongen wijze, hebben ze een luisterend oor en stralen betrokkenheid en begrip uit, ook waar het geen 'fysieke noden' betreft.
Zelfs onafhankelijk van hun opleiding, wordt hun immense basiskracht gevormd vanuit hun menslievende benadering, waardoor ze ook een belangrijke sociale functie vervullen, die onschatbaar waardevol is. Voor heel wat bewoners zijn dergelijke 'warme' contacten immers dikwijls de enige gevoelsmatige houvast of affectie, die ze kunnen ervaren.

Deze verpleegkundigen of zorgverleners bestaan gelukkig en telkens we onze dierbare bejaarde bij een dergelijk persoon achterlaten, gaan we met een gerust gevoel naar huis...

Wij danken deze schatten van verple(e)g(st)ers en koesteren erg veel respect voor hen!

NOODGEDWONGEN BANDWERK

Een groep verpleegkundigen heeft potentieel beslist een aantal van hoger omschreven positieve eigenschappen in hun marge, maar zijn wegens een ondermaatse  personeelsbezetting en/of een overbelasting door de (soms unfair?) toebedeelde opdrachten, genoodzaakt  om nog enkel taakgericht te werken.
Het moet voor hen een voortdurende frustrerende ervaring zijn, om hun potentiële vaardigheden niet ten dienste te kunnen stellen, maar zich te moeten beperken tot een bandwerk van louter technische zorgtaken.
Vaak zullen zij bij geboden kansen kiezen voor een werkomgeving die hun vaardigheden meer waardering zal toebedelen, hetgeen zal resulteren in een grote personeelswissel waar de zorgbehoevende nogmaals de dupe van is.
In dergelijke werkomstandigheden zal uiteraard de totaalzorg en het persoonlijk contact met de bewoners erg te lijden hebben. (zie ook > KEUZE RUSTHUIS > PERSONEELSBEZETTING)

TECHNISCH STERIELE JOBUITVOERING MET GEBREK AAN SOCIALITEIT EN EMPATHIE

CHANTAGE VIA INTIMIDATIE

Omdat het de hoger vermelde groep zorgverleners vaak aan een wezenlijke autoriteit ontbreekt, die gestoeld is op inzicht, persoonlijkheid en vooral spontaan verworven respect, maar veeleer vanuit een machtspositie, kunnen ze vanuit hun 'onsympathiek' gedrag meestal geen echte greep krijgen op de ziel van de bewoners, hetgeen hen frustreert.

Volgens de mogelijkheden die de hiërarchiek hen verschaft, zullen ze hun kunstmatige autoriteit trachten te handhaven of te versterken, via onrechtvaardige voordelen/beloningen voor  volgzamen en verdoezelde bestraffingen voor de minder 'kneedbaren'. Een attitude die zich overigens niet enkel zal beperken tot hun gedrag naar de bejaarden, maar zich evenzeer zal manifesteren t.o.v. eventuele hiërarchisch ondergeschikten...

En omdat deze tactieken dermate subtiel en gemaskeerd worden uitgeoefend, zullen de toch al minder weerbare bejaarden ze zelden of nooit aan de kaak kunnen stellen, of wordt hun geloofwaardigheid als ouderling niet eens meer ernstig genomen.
Uiteindelijk zullen ze uit onmacht angstig en gelaten deze schrijnende situatie proberen te verdragen door zich (gevoelsmatig) af te sluiten, hetgeen hun isolement enkel bevordert en hun gezondheid, welbehagen en zelfbeeld ernstig ondermijnt.

Wanneer bovendien als uitschieter,  een dergelijke zorgverlener in een persoonlijk gesprek ook nog eens unfair de naaste verwanten, kinderen of vertrouwenspersoon poogt te intimideren aangaande het 'probleemgedrag' van de zogenaamde 'onhandelbare of moeilijke' ouder(ling), staat het hek voor machtsmisbruik en wanbeleid helemaal open.
Verschrikt zullen heel wat aangesproken verwanten vaak impulsief reageren door hun ouder(ling) onterecht de les te spellen of hen trachten te corrigeren. Dit onbegrip kan voor een toch al geïsoleerde bejaarde de vertrouwensband met hun dierbaarste relatie doen wankelen, hetgeen hen diep in hun ziel treft en kan ontaarden in nog meer eenzaamheid, isolement of gevoelsmatige destabilisatie.